O Daye! Rojek te,,

Bir gün onun fotoğraflarına bakarak ağlayacağımı söyleseler, küfrederdim söyleyene.. Hem de küfrün hiçbir türlüsünü sakınmadan, ağız dolusu!

Bugün çok ağladım "Ömür Hanım'la Güz Konuşmaları"nı okurken. Son 3 yıl derdim, beni bu yüzle başbaşa bırakan son 3 yıldı.. Değilmiş meğer; neler birikmiş 23 yılda.. Neler gelmiş, daha çoğu da gitmiş..

4-5 gün önce saatlerce eşya topladım, biraz taşıdım.. Sonra da bomboş evime arkamı dönüp çıktım. Büyüdüğüm, artık ergenlikten genç kadınlığa koştuğum dönemlerimin evine arkamı döndüm.

Neredeyse son 6 yıldır sürekli kalmasam da ve hatta son 2,5 yıldır hiç gitmesem de evimdi. Bir şekilde dönüp dolaşacağım ama sonunda sığınabileceğim ve orada olduğunu bildiğim evimdi. Biliyordum oradaydı; eşyalarım oradaydı, anılarım, biriktirdiklerim, biriktiklerim..

Son bağlar..

Şimdi eşyalar depoda; evse bir başkasının, yepyeni, heyecan dolu, genç bir ailenin.. Sonları bizim bir türlü aile olamayan ailenin başına gelenleri görmesin diye diledim tüm haftasonu. 'Onlar mutlu olsun'-du en azından..

Evim! Şimdilik yok.. Evimiz olacak; annem bu kadar güçlü oldukça olur hepsi.. Allah beni onsuz, onu da bensiz bırakmasın! Tek dileğim hayattan sanırım bu kaldı 'biz'im için..

Bugün ağlarken fotoğraflara baktım.. Nasıl ki silmeden bıraktığım son birkaç "aile" fotoğrafı.. Neye üzüldüğümü hala tam bilemeden; zoraki mutlu gülümsemeyle dolu aile..

Ben bu kadar ağlarken, kimbilir annem ne yaşıyor şu an; her gece yatağında sessizce ağlıyor mu? 25 yıllık emeği, sabrı, 35 yıllık birikimi; hepsini bir kalemde sildi, ikimiz mutlu olabilelim diye..

Gelinlikli bir düğün fotoğrafı, kocaman çerçeveli bir nişan fotoğrafı.. Sevgiliyken ona yazılmış mektuplar.. Anneme bıraktıkları ve annemin de o evde bıraktıkları..

O eve ilk gittiğimizde de henüz kaloriferler yanmıyordu ve eşyalarımızı üşüyerek yerleştirmiştik. Son gün de yanmıyordu, üşüyerek toplandık. Buz gibi ayrıldık..

O ev..

Taksiye binerken; alelacele yağan dolunun altında: "Bak bir yükü de atlattık, herşey yoluna giriyor." deyiverdi..

O Daye, rojek te..

15 Aralık 2010