depresyon değiL bu!

yorgunum galiba, çok hem de.. şehir şehir yorgunum, başka iklimlerde.. ama isteyerek; isteyerek hep, bu yüzdeki yorgun ifade.. yoksa, yoksa dinlendikçe düşünüyorum, düşündükçe içinden çıkamıyorum.. yorulmalıyım, yorulmalı ve uyumalıyım; rüya görmeye bile takadim kalmamalı..

ama;
ama işte gitgide aram bozuluyor asLIyla.. seLLuka'nın mevsimi değil heralde çiçek açmak için, hangi ayda açar, ya da hangi ay'ı açmak için bahane eder kendine..

her gün kilo alıyorum, bilerek.. sivilcelerimin sayısı arttıkça şeytani bir zevk alıyorum, aynaya baktığım gün sayısı azalıyor diye seviniyorum..
göz kalemimi ve rimelimi çoktan kaybettim.. yeşil far mı, o ne?

tırnaklarıma bakmıyorum artık, ojeleri şişesinde kurumaya terkettim ya da ben bilmeden onlar terketti beni..

kaşlarımı da almıyorum, karman çorman..

gülmeyen ifade gitgide yüzümün şeklini alıyor, astral kıvamda seyahatler var hayatımda.. ruhumu bir yerlerde unutuyorum bazı bazı.. ağlamak, gizliden..

telefonda “kızım” deyince babam; kalakalıyorum, ne diyeceğimi unutuyorum bir an.. doğuştan güvenmemeyi öğrenmek ve sonrasında da..

sevdiklerimi aramıyorum, karşılaşmıyorum hatta.. tanımayacaklar diye korkuyorum beni.. aa bu sen misin diyecekler, ya derlerse..

anlatım bozukluklarıyla dolu cümleler kuruyorum, hatta anlamsız.. sonuna gelince başını unuttuğum..

en çok da kendim için dua edecek yüzüm yok..

aylar geçti hala aynı küpeler kulağımda, kıyafetlerim kırışık ama umrumda değil.. zaten kilo aldığımdan hepsi olmuyor da üzerime..

nargile keyifleri sıklaşıyor, ama alınan keyif bir o kadar düşüyor..

ellerim titriyor bazen, kahveyi çok içmekten galiba.. derslere gitmemek bir sıkıntı ya da vicdan azabı çektiren bir şey değil..

mp3 çalar kılıfından sonra ilk defa bir şey (telefon) çaldırmanın salaklığını yaşıyorum..

gün içinde yaşadıklarımı yazmaya karar veriyorum sık sık; cümlelerimi, karşılaştığım insanları, işediğim anları bile; unutuyorum çünkü, sanki..

salıncağa binmedim bayadır..

'sevgi'nin 'li'si mi oldum diyorum.. huzurum yok sanki, ama kimi an çok eğleniyorum, eğlendiriyormuşum hatta..umarım..

depresyon değil bu-sanırım-umarım-

ses!

En küçük
bir ses bile
sanki
gökgürültüsü!

susarak..

Sözcüklerim varmıyor uzaklara..
Ağır yenilgiler alarak..
Çok uzakta..
Deniz gibi resimlerde..
Duydum çok sonradan, adın önemli değil..
Şimdi! Adı yok hiçbir sevginin..
Bu ahir zamanda..

sus-tu!

uzak

ankara.

Oraanın insanı!!

Yürüyor insan.. Kimi zaman biliyorken kimi zamansa savruluyor başıboş; başı çok da doluyken!

Gidiyor insan.. Gitmek istiyor; kimi zaman yeniyi aradığından kimi zamansa yerinden sıkıldığından..

Bitiyor, bitiriyor insan.. Zamanı geldiğinde ya da zamanı gelmesi gerektiğini düşündüğünden..

Seviyor insan; insan olduğunda..

Ağlıyor insan.. Umudu kalmadığında, 'çok yazık' dediğinde..

Bekliyor insan.. Beklediğinin gelmeyeceğini bildiği halde..
Yolun sonuna hiçbir zaman varamayacağını bilmek gibi..

Ölüyor insan.. Yaşamı anlamlandırmak adına..
silivri - 7.2.2008