Gitmene az kaldı ya,.
Belli etmesem de, ne kadar dünyevi işlere bu kadar boğulsak da (fuar, maketler..) farkındayım, yaklaşıyor vakit..
Geldiğimiz günü hiç unutmadım, dün gibi.. Her taşınmamız, her bir dönemin başlangıcı, her yerden tecrit oluşumuz, bilkentin dışında bir yermiş gibi derdimiz, sevincimiz, sırrımız..
Odamız.. Sen oda arkadaşından çok öteydin, ne çok zaman olmuş birbirimiz bileli..(6 yıl, 7 yıl?) Hep diyoruz ya, aylar yıllar görüşmesek de, bir gün gelip görüştüğümüzde aynı yerden başlayabileceğiz. Dost değilsin, arkadaş değilsin,, aile gibi,.
Gidiyorsun ya,, ben bile bilmiyorum ne kadar daha burdayım, ilk yenilgimi kabul ettiğimde de sen vardın yanımda.. Gitmeye karar verdiğimde de, isyan etmemek için direndiğimdei güldüğümüzde, ağladığımızda, delirdiğimizde..
İlk hafta, galiba 2.gün, çimlerde, ağacın gölgesinde konuştuklarımız 4 yıl boyunca hiç gitmedi kulaklarımdan, belki de o yüzden kaldım ve uzunca bir süre kalacağım. Gitme demek geliyor içimde, ama ben gidiyormuşum gibi mutluyum, gururluyum da sinsice:) Bir defa bile isyan etmeden, sabırla, adım adım ilerleyişine hayranım..
Bugün dedin ya, bu odayı seviyorum diye.. Günlerdir kaçtığım şeyden kaçamadım o an, çok yaklaştı, ne yaparım, kime anlatırım bilmiyorum inan, düşünmekten korkuyorum.. Unutmaktan, yabancı olmaktan.. Ne kadar alışmışım seninle yaşamaya.. Bir daha galiba olmaz böylesi, belki arada bir gece, bazen bir yemek, nargile.. Seni artık bornozunla, pijamanla, uyurken görmek gibi değil pek:)
Neyseki şehrimiz bir, Cihangir var, delicesini gezmek var yine gelecekte..
Yıllar önce tahmin etmezdim seni ağlarken göreceğimi, seni dinleyeceğimi, aşkını, inancını, dirayetini,, hep hatırlattın bana şükretmeyi varlığınla, en uzaklaştım dediğim zamanlarda bile aklıma getirdi senin seccaden kalbimdekileri..
Anneme bile anlatmadım belki bu kadar içimde olanı, kimseye, kimselere,,. Aşkları hep sen gördün, bildin,. 4 yıl, dile kolay.. Ne çok sır sakla sen de :)
Ölmek istediğimi de sana söyledim, sövmek istediğimi de..
Çok az kaldı, yaklaştıkça vakit, içimdeki daha bir büyüyor, ağırlaşıyor.
İlk gün gibi, geldiğimiz gün gibi uğurlayayım seni.. Telaşla, heyecanla..
Vardın iyiki, hep de olacaksın, bugüne kadar gelip gidenleri çok gördüm ya, hiç bu kadar emin olmadım birinin bu denli kalacak olmasından..
(O gün gelene kadar, eşyalarını toplayıp da seni uğurlama anı gelene kadar konuşmayalım bu konuyu hiç,.. Oku, o güne kadar deme bir şeycik, olur mu?)
Yazları köy çocuğuyduk biz. Her gün annemizi özlerdik; büyükbabamızla sokak sokak gezmeyi, kahvehanede oturmayı severdik. Ananemiz ıspanak pişirirdi ya da semizotu bahçeden yeni toplanmışından. Dut vardı, dut olmaz şehirlerde; dalından koptuğu an yenmelidir ya hemen ondan. Her eylül dönüşünde "Büyükbaba, anane! Beni köyden biriyle evlendirin" diye ağlardık. Römork üzerinde tarlaya gitmek, tarlada düşmek ve günlerce oturamamak, köpek kovalamak ya da köpek tarafından kovalanmak, kedilere uzaktan miyav demek, ineklerin kokusundan kaçmak ama umarsızca sütünden içmek, komşu teyzenin eriklerini de göz dikmek, açık dondurmacının dondurmasına bayılmak..
