Bu kadar uzağımıza itmek neden?
Bu kadar umutsuzluğa gark olmak?
Ayağı toprağa değen çocuklar vardı, şimdi toprağın altındalar; bizse gökyüzü soluyoruz umarsızca..
Çay içerken ülkenin ahvaline dertleniyoruz, kitaplar okuyoruz da bir türlü sokağa dökemiyoruz sayfalarını..
Savaşın bitmediği bu topraklarda barış senaryoları sadece yenmek ve öldürmekle yapılabiliyor.
Ben utanıyorum, ya siz?!
Oysa;
Pavese şöyle diyor;
"Savaş birgün biterse kendimize şunu sormalıyız: Peki ya ölüleri ne yapacağız, neden öldüler?"
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder