Neresi?

Bazen yapmak gerek.. Neyi?

Cesur olmayı denemek.. Ne için?

Bilmiyorum..

Çok sevdiğim bir dostumun mutluluk dolu bir fotoğrafını gördüm bu akşam.. Hem de çok sevdiğim bir yerde: Tavanarası/Asmalı

İçimden "Evet, dedim oluyormuş. Hayat başlayabiliyormuş yeniden!"

Ne kadar eksiliyor 'kişi' her gün, ne kadar bambaşka mecralara çevirmek zorunda kalıyor yüzünü ya da istediği için çeviriyor.

Ortaköy'de olmak istedim.. Rüzgar yüzüme essin istedim, üşüyen ellerimi yine ısıtsın istedim..

Ben açmanın kabuğunu, o da içini yesin istedim.. Waffle'ına ortak olayım istedim, ağzım burnum çikolataya bulanarak..

Sahlep mevsimi geldi hem..

Peki, nerede kalmıştık? Bu kez 'ayraç'ımı kaybettim ve bulamıyorum.

Şimdi, şehrimde olmayı istiyorum sadece.. Ağlıyorsam da orada ağlamayı..