Dündü,.

Canım acıyor, yanıyor gibi böyle.
Bitmiyor. Kabus gibi geliyor.
Benim sadece inanılmaya ihtiyacım var.
Güvenilmeye.
Yaşamaya. Tadını çıkarmaya.
asLI olmaya.
Dur demeye. Yürümeye.
Baskı altında olmak. Yordu.
İnanılmaya.
Ölesim var.Çok fena hem de.
İnanılmak için tek yolum ölebilmek.
Ama ben cesur değilim o kadar.
Olamadım.
Kırmızı saçlarım olsa böyle.Mavi gözlüklerim.
Çığlık atarak koşsam.
Elbisem vardır belki.Ayakkabım değil, pabuçlarım.
En değil, hiçbir şey olmak gerekince.
Tarlabaşı nereye düşer tam olarak.
Hatırlamıyorum.
Sesleri sevmiyorum.Gözleri.Gamzeleri.
İsimleri.Soyisimleri.Sıfatları.
Köpek gibi seviyorum ağlamayı.Yoksa patlar içimde.
Nefret etmemi istiyorlar ağlamaktan.
Ben sadece konuşmak istedim.
Yeniden yürüdüğümü görebilmek.
Cesaret alabilmek.
Yol yordam dinlemek.
Ben niye erken geldim.Bunları duymak için mi?
Basit falan değil bir bok.Zor işte;iliğime, kemiğime kadar zor.
Ezik olmadım ben hiç.Olmayacağım da.
İtiraf etmeyeceğim hiç.
Kulaklarım kopsa da duymasam derler ya.Derler mi bilmiyorum.
Midem bulanıyor hem.Madem öyle ben neden he, neden?
Niye?