Pusu kurardım eskiden, kaçıp saklanmak istediğimde de en çok görünmek istediğim zamanlarda da kurardım pusumu bir kuytuya,
Düşünürdüm, büyürdüm biraz daha, orada ağlar, orada gülerdim; ama benimdi pusu.
Şimdi; farkettim. Kaybetmişim pusumu, unutmuşum varlığını, ne işe yaradığını ya da pusuma misafirler alıp çok güvenmişim, izin vermişim yıkmalarına. En acısı da pusumu başkalarına söylemeleri, oysaki gizli yerimizdi orası; buyur etmiştim, söz vermişti 2imiz arasında kalacağına.
Artık kuytular zaptedildi, pusu kuran kalmadı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder